środa, 21 maja 2014

Powtórka z króla Leara cz.7

Komisarze zostali podjęci przez Aldonę Maciarz, tak bowiem nazywała się kobieta, ciastkami i herbatą. Kiedy usłyszała ona że policjanci chcą rozmawiać o Juliuszu Rolewiczu, natychmiast kazała córce wpuścić Maćka i Radka. Pokój w którym wszyscy się teraz znajdowali, był salonem w mieszkaniu. Może nie był urządzony za duże pieniądze, ale wyczuwalny w nim był duch starych czasów. Informacja o tym, że Juliusz Rolewicz nie żyje nie wywarła na Maciarz jakiegoś ogromnego zdziwienia. Odpowiedziała, że wierzy w Boga i wierzy w to, że człowiek trafia po śmierci do nieba, więc na pewno Juliusz czuje się teraz lepiej. A skoro on się czuje lepiej, to i ona czuje się dobrze. Tymi słowami kobieta zyskała u chodzącego do Kościoła Wnuka, choć on nie pojmował śmierci jako przejście do lepszego świata, tylko jako utratę człowieka na ziemi. Suchecki zinterpretował te słowa kompletnie inaczej, stwierdzając w duchu, że kiedy był dzieckiem mówiono mu że samobójcy raczej nie idą do nieba. Szybko odrzucił jednak te rozterki i zajął się zadaaniem pytaniem kobiecie.
- Długo Pani tu mieszka?? - spytał.
- Od końca wojny. Miałam wtedy osiem lat.
- Elwirę Kowieńską też Pani zna??
- Znałam. Elwira niestety nie żyje. Zmarła na raka trzustki wiele lat temu. Byłam jej przyjaciółką, mimo że było między nami aż dziesięć lat różnicy.
Suchy spojrzał na Wnuka. Niestety na razie nic pozytywnego dla sprawy jeszcze nie udało się ustalić co powodowało, że komisarz nie był zbytnio zadowolony.
- Opowie nam Pani o nich??
- To będzie długa historia. Część opowiedziała mi moja matka, która przyjaźniła się z matką Juliusza. Część widziałam już na własne oczy. Na pewno Panowie chcieli by wiedzieć wszystko.
- Z chęcią posłuchamy - Wnuk zerknął na Sucheckiego jednak ten dalej nie miał najlepszego wyrazu twarzy.
- Justynka , usiądź, to chwilę potrwa - Maciarz powiedziała do córki, która do pory stała oparta o framugę drzwi - Historia ta zaczyna się wiele lat temu, kiedy jeszcze Polska była pod zaborami, a Poznaniem rządzili Prusacy.
W tym momencie Wnuk posłał Maćkowi zniecierpliwione spojrzenie, które nie umknęło uwadze córce Pani Maciarz.
- Wtedy to dziadek Juliusza, który był wielkim patriotą, spotkał na swojej drodze dziadka Elwiry, który również posiadał podobne cechy. Panowie przypadli sobie do gustu i obydwóch połączyła wieloletnia przyjaźń. Trwała ona i przez pierwszą wojnę światową. wtedy obydwoje walczyli ramię w ramię o wolność kraju który w swoim sercu bardzo kochali. Obydwoje byli już wtedy żonaci, i mieli po jednym synu. Byli nimi ojciec Juliusza Kazimierz Rolewicz i ojciec Elwiry Seweryn Kowieński. Obydwoje urodzili się w podobnym czasie i podobnie jak ich ojców, również ich połączyła przyjaźń. W międzyczasie Polska ponownie stała się wolna, niestety tylko na około dwadzieścia lat. Kilka lat przed kolejną wojną zmarł dziadek Elwiry. Bóg jednak wiedział, że siła przyjaźni dwóch teraz już starszych panów musi przetrwać, dlatego kilka miesięcy później wezwał do Siebie także dziadka Juliusza. Nastały czasy kolejnej zawieruchy dziejowej, więc Kazimierz i Seweryn stanęli razem do walki z okupantem. Przyjaźń trwała pomiędzy nimi dalej jednakże była silna jednak tylko do czasu.
- Dlaczego?? - wymsknęło się Suchemu.
Radkowi chciało się strasznie ziewać. jednak wzmagał w sobie to uczucie, ponieważ zauważył że jest pod obserwacją córki Aldony Maciarz. Starał się więc nie okazywać zmęczenia.
- Był to bardzo prosty powód. Chodziło o kobietę. Dziewczyna była młoda i piękna, i nazywała się Stefania Grodzieńska. Strzała Amora trafiła i jednego i drugiego. Przyjaciele stali się więc rywalami, walcząc o jej względy i choć jej się to bardzo podobało musiała wybrać jednego. Wybrała Kazimierza. Ślub odbył się pod koniec roku 1945. Seweryn mimo że przegrał walkę nie miał pretensji. Zdusił je chyba w sobie. I myślę że w dalszym ciągu kochał Stefanię. Dlatego kiedy pojawiła się możliwość zamieszkania w tej kamienicy obydwoje się na to zgodzili.
- I mieszkali tutaj wszyscy. Pani rodzina, Rolewiczowie i Seweryn Kowieński - wtrącił Suchy.
- Tak. Jeszcze przed ślubem Seweryn poznał mieszkankę jednego z pobliskich domów, Annę. Dziewczyna zakochała się w nim i również wzięli ślub. W roku 1946 urodził się syn Stefanii i Kazimierza, Juliusz Rolewicz. Z kolei dwa lata później narodziła się córka Anny i Seweryna Elwira Kowieńska. Wychowywali się więc obok siebie. Ja byłam trochę starsza. czasem opiekowałam się Elwirą, kiedy jej rodzice nie mogli. Narodziła się między nami przyjaźń. Minęły kolejne lata. Na początku lat siedemdziesiątych Juliusz był już pięknym młodzieńcem. Wszyscy tutaj mówiliśmy na niego, że będzie artystą. Bardzo lubił deklamować wiersze. Miał znakomitą pamięć. Z kolei Elwira też stała się piękną dziewczyną, która odziedziczyła urodę po matce. No i stało się to czego można się było spodziewać. Młodzieniec i dziewczyna zakochali się w sobie. Swoją decyzję przekazali rodzicom. Rodzice Juliusza byli bardzo za tym związkiem. Jego matka, Pani Stefania mówiła nawet podobno że Elwira to idealna kandydatka na synową, kończyła bowiem studia lekarskie. Pozostało tylko spytać co o tym sądzą rodzice dziewczyny. Pani Anna nie miała żadnych przeciwwskazań, jednak ojciec Elwiry nie zgodził się i kategorycznie zabronił kontaktów z chłopakiem. Ojciec Juliusza i jego matka próbowali z nim rozmawiać, jednak Pan Seweryn uparł się. Historia zatoczyła dla niego koło. Najpierw stracił swoją miłość na rzecz przyjaciela, potem miał stracić córkę, znowu na rzecz kolejnego z rodu Rolewiczów. Z przyjaźni pomiędzy Panami nic nie zostało. Młodzi mieli jednak dalej się ku sobie. Zaczęli się spotykać w konspiracji. Czasem nawet ich kryłam. Trwało to jakiś czas. Niestety razu pewnego ojciec Elwiry dowiedział się co robią i zastał ich w łóżku. Nie wahał się długo. Wyprowadzili się z Placu Wolności. Jakiś czas potem wyprowadzili się Rolewiczowie.
- To już koniec tej historii?? - spytał Suchy.
- Jeszcze nie - dopowiedziała Maciarz - Elwira utrzymywała ze mną kontakt poprzez listy.
- Podała jakiś swój adres w nich??
- Nie podała niestety. Ale to jeszcze nie koniec tej historii. Ojciec Elwiry razem z żoną i córką wyprowadził się stąd jak najdalej od wybranka córki. Nie mógł jednak wiedzieć, że Elwira jest już w ciąży.
- W ciąży?! - wykrzyknęli jednocześnie i Suchy i przysypiający do tej pory Wnuk.
- Urodziła syna o imieniu Maciej. Niestety kiedy miał osiem lat Elwira zmarła na trzustkę. Więcej listów już nie przyszło. Juliusz nie wiedział, że ma syna. Elwira zaklinała mnie żebym nie mówiła Juliuszowi o synu. Nie musiała mnie zaklinać. Ja i tak nic bym Juliuszowi nie powiedziała. Nie spotkałam go nigdy więcej.
- Wie Pani na jakim cmentarzu leży Elwira Kowieńska??
- Na Miłostowie.

18.00
Cmentarz Komunalny na Miłostowie.
Aldona Maciarz prowadziła alejkami cmentarza do grobu Elwiry Kowieńskiej. Maciek i Radek posłusznie wyszli za nią. Kobieta szła spokojnie, nie oglądała się za siebie. W końcu oznajmiła że dotarli przed grób. Nie różnił się on zbytnio od reszty pomników położonych na nekropolii. Było już trochę widać że grób nie był najnowszy.
- Idź do administracji cmentarza i dowiedz się kto odpowiada za grób. - rozkazał Suchy Radkowi, który natychmiast udał się do dużego budynku położonego na środku cmentarza.
Podczas gdy Maciarz przeżegnała się i zaczęła się modlić, Suchecki zaczął obchodzić grób. Najpierw zerknął na palący się znicz. Kwiaty wyglądały na świeże, zaś pomnik był porządnie ograbiony i nie było śladu żadnego zielska.
- Zawsze ten grób jest taki zadbany?? - spytał staruszki.
- Nie zawsze, ale większość grobów wygląda gorzej.
Suchecki poczekał jeszcze dobrą chwilę, aż kobieta odprawi swoje modły. Potem razem z nią ruszyli z powrotem do samochodu. Przejście pomiędzy grobami ponownie trwało kilka minut. Kiedy w końcu obydwoje wyszli z cmentarza przy samochodzie czekał już na nich Radek. Stał oparty o samochód. Maciek kazał kobiecie wsiąść do auta, co ona natychmiast wykonała. Swojego podkomendnego natomiast od razu wziął na stronę.
- I czego się dowiedziałeś??
- Maciej Kowieński odpowiada za grób. Mieszka na Alzackiej 7/3.
- To pogadamy z nim jutro. Zawieźmy tę przyjaciółkę kobiety do jej domu i zawijamy się do bazy.

Komenda.
19.00
Kiedy Radek i Maciek dotarli na komendę oprócz Kuby czekała na nich Miśka.
- Znowu wpadłaś?? - spytał Wnuk od razu gdy ją tylko ujrzał.
- Doskonale wiesz, że nie cierpię siedzieć w domu. Szef nie zabroni mi z wami pogadać. Tym bardziej że jak się dowiedziałam, mamy nową laborantkę.
W tym momencie i Radek, i komisarz spojrzeli na Jasionkę. Ten pierwszy miał spojrzenie oznaczające politowanie i lekki uśmiech w kącikach ust. Ten drugi zaś delikatnie mówiąc, nie był zbytnio zadowolony. Misia zauważyła wyraz twarzy komisarza.
- Coś nie tak?? - spytała.
- Nie, nic ważnego - odparł Suchecki, tak jakby kompletnie nic się nie działo.
- Kuba powiedział mi o sprawie. Zazdroszczę wam.
- No rzeczywiście, masz czego zazdrościć.
Po tych słowach Radek opowiedział aspirantowi i koleżance czego się dowiedzieli. Obydwoje słysząc, to co mówi ich kolega, co chwilę kręcili głowami.
- Powiem ci, że historia niczym z Romea i Julii - stwierdziła brunetka - Pogadacie z tym jego synem??
- Jutro się do niego wybieramy - stwierdził Suchy - Kuba, osmologia została zrobiona??
- Tak, chłopaki zawieźli Marciniszyna i Galanta na próbę. Jutro będą wyniki.
- To jeszcze jutro zajmiesz się punktami dystrybucji tetrodotoksyny. Spróbuj ustalić, czy są jakieś punkty gdzie można ją kupić.
- Nie ma problemu.
- To ja się zwijam. Do jutra.
Suchecki prędko wyszedł zostawiając Radka, Kubę i Miśkę w biurze.
- Jest jakiś dziwny - stwierdziła dziewczyna.
- To przez tą laborantkę.
- A co ona mu zrobiła??
- Leci na niego. Tylko że on nie jest zbytnio zadowolony.
- Znalazł by sobie kogoś - odparła Sobolska - ja rozumiem, że żona odeszła od niego, ale było to już jakiś czas temu. Nie może ciągle być sam.
- Misia, ty też jesteś ciągle sama - odpowiedział Wnuk, znowu mając w kącie ust ten uśmieszek.
Dziewczyna obrzuciła go wilkiem i rzucając krótkie "cześć" udała się do wejściowych drzwi wydziału.
- Ach, te kobiety - dorzucił jeszcze Radek na sam koniec, już tylko do Jasionki.
Obydwoje się roześmieli.

piątek, 16 maja 2014

Powtórka z króla Leara cz.6

13.00
Suchecki i Wnuk jechali właśnie Toyotą w kierunku pierwszego miejsca do odwiedzenia jakie sobie na dziś założyli, czyli gabinet doktora Wiktora Koleśnika, który był lekarzem od płuc, fachowo nazywanym pulmonologiem. Komisarze wnioskując ze specjalizacji doktora wywnioskowali, że zapewne ich rozmowa z nim będzie dotyczyła stanu denata i choroby którą wykrył w trakcie sekcji profesor. Trasa do gabinetu ze względu na południowe korki, dłużyła się niemiłosiernie. Można było ją wypełnić jakąś rozmową, jednak ani Maciek, ani Radek nie chcieli zabierać zdania. Wnuk jednak był już zły tą ciszą i stwierdził w duchu, że odezwie się, ale tym razem w sprawie służbowej. Grunt prywatny na razie go nie obchodził, gdyż rozmowa mogła zejść na temat nowej laborantki, a to mogło spowodować kolejną niepotrzebną kłótnię.
- Myślisz, że któryś z tych naszych zatrzymanych mógł to zrobić??
- Prędzej stawiałbym na tego aktora - Maciek nie spojrzał nawet na partnera, choć Auris dalej stał w korku. Wyglądało na to że skupiał się na tym, by posunąć się samochodem tylko o kolejnych kilka metrów, by za chwilę znowu stanąć i oczekiwać na to, aż znowu korek się ruszy - aczkolwiek wydaje mi się, że to żaden z nich. Cieć wydaje mi się być na faceta, który tak oryginalnego sposobu morderstwa by nie wymyślił. Tym bardziej, że to o co się kłócili to zwyczajne bujdy. W blokach zawsze zdarzają się jacyś gburzy, którym pewne rzeczy nigdy nie pasują. Ale żeby za to zabijać, nie wydaje mi się.
- Ano, taki mamy kraj, taka mentalność ludzi - odparł Wnuk.
- Z kolei aktor wydaje mi się być taki głupi mądry, ale zabić też by chyba nie potrafił.
- A wiesz może, gdzie można zdobyć tetrodotoksynę??
- Nie mam zielonego pojęcia - odparł Suchy, jednocześnie napierając na gaz, gdyż zmieniło się właśnie światło na kolor zieleni.

20 minut później.
Doktor Wiktor Koleśnik właśnie wypisywał receptę swojej pacjentce, kiedy w drzwiach gabinetu pojawiła się pielęgniarka z kliniki w której przyjmował. Informacja o chcącej z nim rozmawiać policji lekko go zaskoczyła, ale kazał wpuścić Maćka i Radka. Kiedy komisarze usiedli naprzeciw niego poczuł się lekko wystraszony, mimo iż nic nie zrobił.
- Co panów do mnie sprowadza??
- Juliusz Rolewicz - odpowiedział Wnuk.
- Obowiązuje mnie tajemnica lekarska - Koleśnik zasłonił się zwyczajowym dla lekarzy powodem, byle nie mówić policji o tym co wie.
- Pan Rolewicz nie żyje. Został otruty.
Koleśnik aż z zaskoczenia wstał. Zaczął przechadzać się po gabinecie. Jednocześnie wyjął z kieszeni jakiś kawałek papieru i zaczął go miętolić w palcach.
- Jestem w szoku. Lubiłem Pana Rolewicza i było mi go jednocześnie bardzo szkoda.
- Dlaczego??
- Mam nadzieję, że to pozostanie między nami. Tajemnica obowiązuje mnie też po śmierci pacjenta. Ale możemy porozmawiać nieoficjalnie.
Suchecki kiwnął głową w kierunku Wnuka. W jego kącikach ust pojawiło się zadowolenie. Ta propozycja ze strony pulmonologa bardzo mu odpowiadała.
- Proszę mówić.
- Ktoś skrócił mu cierpienie. Pan Rolewicz za około dwa - trzy miesiące by zmarł. Jego płuca były już na wyczerpaniu. Wieloletni nałóg nikotynowy spowodował, że jego płuca stały się czarne.
- A przeszczep?? - spytał Radek.
- Organizm był zbyt osłabiony. Operacja byłaby wyrokiem śmierci dla Pana Juliusza. Nawet gdyby udało się przeżyć, istniało prawdopodobieństwo graniczące z pewnością, iż nastąpi odrzucenie narządu.
- Jak Pan Juliusz to przyjął??
- Zaskakująco spokojnie. Powiedział, że pójdzie sobie wykupić miejsce na cmentarzu. Podziękował za wizytę, ale stwierdził że już więcej tu nie przyjdzie. Nie dziwię mu się. Nie musiał odwiedzać więcej lekarza, skoro był już w objęciach kostuchy.
- Używacie tu tetrodotoksyny??
- Skądże. To trucizna. My tutaj nie trujemy ludzi.

15.00
Gabinet psychoterapii.
Nie dość, że psychoterapeuta Roman Judzki miał gabinet na drugim końcu miasta, to jeszcze do tego Suchy i Wnuk musieli czekać na zakończenie sesji jednego z klientów. Poza tym korki nie były już takie duże, więc Maciek i Radek szybko się przebili przez miasto. Judzki podobnie jak Koleśnik był zaskoczony wizytą policji.
- Pan Rolewicz nie żyje?? I chcą panowie żebym powiedział o czym z nim rozmawiałem.
- Tak, uważamy że może zwierzał się Panu z czegoś - wyjaśnił Maciek.
On i Radziu liczyli na to że Judzki nie będzie robił problemu z tajemnicą lekarską.
- Nie powinienem tego robić, ale niech już Panom będzie.
- Co pamięta Pan z ostatniej wizyty??
Terapeuta zmarszczył swoje krzaczaste brwi. Świadczyło to o tym, że jest dość mocno skupiony.
- To była dość dziwna wizyta. Ostatnia wizyta.
- Ostatnia??
- Pan Juliusz oświadczył, że jest tak bardzo poważnie chory, że niedługo umrze. Zostały mu jakieś dwa miesiące życia. Powiedział, że przez wiele lat najbardziej pragnął tylko jednej rzeczy. Odnaleźć dziewczynę którą kochał, a która kiedyś odeszła od niego. Wyznał też, że to przez tą niespełnioną miłość, stał się zgorzkniały i samotny. Przechowywał ostatni list od niej. Mówił, że czekał już prawie czterdzieści lat, i że czas tą sprawę zakończyć.
- Mówił może jak ta dziewczyna się nazywała??
Judzki wyjął z szafy teczkę osobową Rolewicza i zajrzał do niej.
- Elwira Kowieńska. Tak wtedy się nazywała.
Suchecki mrugnął porozumiewawczo do Wnuka. Inicjały z listu się zgadzały.
- Czy coś jeszcze Pan zapamiętał. A może Pan Juliusz zwierzał się z jakichś konfliktów z innymi?? Może jacyś wrogowie??
- Wrogowie to nie. Nie pamiętam niczego dziwnego. Pożegnał się ze mną tylko, bo powiedział że więcej się już nie spotkamy. Życzył mi wszystkiego dobrego i prosił o to bym trzymał kciuki za niego. Trochę bał się tego spotkania ze swoją miłością. Naprawdę polubiłem go, choć na początku był trochę gburowaty.

Dwadzieścia minut później.
Maciek i Radek podchodzili właśnie do samochodu, kiedy temu pierwszemu zaczął dzwonić telefon. Komisarz niewiele się zastanawiając odebrał. Zrobił to tym bardziej, że na wyświetlaczu pokazał się napis "Kuba"
- Masz coś, Kuba??
- No mam, choć trochę to trwało - odpowiedział Jasionka.
- To mów - ponaglił Maciek.
- Znalazłem teczkę w której jest wymienione nazwisko Rolewiczów. Mieszkali przy Placu Wolności. W kamienicy oznaczonej dwunastką do roku 1975.  
- A czy jest w teczce nazwisko Kowieński??
Przez chwilę Kuba milczał. Dało się usłyszeć wyraźnie jak przekartkowywał papier który znajdował się w teczce.
- Skąd wiedziałeś?? Wyprowadzili się rok wcześniej.
- Intuicja - zaśmiał się komisarz - wracaj do bazy.
Maciek rozłączył się i spojrzał wymownie na Wnuka. Ten już wiedział, że wszystko idzie ku dobremu.

16.15
Plac Wolności.
Zanim Maciek i Radek dojechali do dawnego mieszkania Juliusza Rolewicza wstąpili jeszcze do znajdującego się w centrum klubu miłośników historii. Niestety nikogo tam nie zastali, ponieważ prezes klubu udał się akurat na urlop. W budynku znajdowało się jeszcze kilka innych instytucji i biur, co wymagało obecności portiera - ochroniarza na samym dole. Obiecał on natychmiast poinformować Maćka i Radka w razie gdyby prezes się pojawił. Komisarze nie byli zbytnio zadowoleni z takiego obrotu sprawy, ale ostatecznie musieli się na to zgodzić. Po chwili znajdowali się już na samym placu. Weszli na niego od zachodniej strony, od strony Arkadii. Suchecki przypomniał sobie jak był tutaj ostatnim razem. Stało się to w roku 2008, kiedy odbywało się historyczne widowisko z okazji dziewięćdziesiątej rocznicy powstania wielkopolskiego. Wtedy jeszcze miał przy sobie Weronikę. Teraz jego ogromne zdziwienie wzbudziła duża budowla wzniesiona na samym środku Placu.
- Co to jest za pomnik?? - spytał, chyba nie do końca nawet pewien na co właśnie patrzy.
- Mówisz o tym stojącym na środku placu?? - spytał Wnuk wskazując na to głową.
- Tak, dokładnie.
- To jest Fontanna Wolności. Ale są z nią same problemy.
- Problemy??
- Dużo kosztowała. Fontanna jest zbudowana z szybek. Podobno jedna kosztuje nawet siedem tysięcy złotych. No i miasto musi co chwilę wydawać na nią pieniądze, bo jest obiektem wandali. Do tego jest problem z wodą. Słyszałem nawet od kogoś że są problemy z wodą w fontannie, bo to prototyp.
- Mógłbyś pracować jako przewodnik po mieście - stwierdził z uznaniem Maciek.
- Mogę ci jeszcze opowiedzieć o pomniku starego Marycha.
- Lepiej nie. Bo jeszcze trzeba iść do tej kamienicy.
Zgodnie ze słowami Maćka najważniejsze były obowiązki służbowe, więc szybkim krokiem obydwoje udali się do kamienicy. Weszli do jej środka na dziedziniec. Spotkali tam kolejnego już ciecia aktualnie zamiatającego podwórze. Na pytanie policjantów o najstarszą osobę w kamienicy wskazał kobietę mieszkającą ze swoją córką na drugim piętrze. Maciek i Radek niewiele myśląc udali się do góry.
Zapukali do drzwi, które po chwili otworzyła czterdziestoparoletnia blondynka. W tle mieszkania policjanci ujrzeli jej matkę, najwyraźniej ową najstarszą mieszkankę kamienicy.
- Słucham Panów.
- Jesteśmy z policji - pokazali odznaki - chcemy rozmawiać z Pani mamą. Oczywiście jeżeli się zgodzi.
- Z moją mamą?? O czym?? - kobieta była dosyć zdziwiona.
- O Juliuszu Rolewiczu.
Blondynka spojrzała na matkę. Ta najwidoczniej słyszała, o czym jej córka rozmawiała z komisarzami ponieważ gestem głowy kazała wpuścić ich do środka.

wtorek, 13 maja 2014

Powtórka z króla Leara cz.5

Radosław i Kuba podążyli zgodnie z zaleceniem szefa do klatki. Najpierw zajrzeli do dozorcy. Oczywiście ten nie mógł jeszcze wiedzieć, że już jest na cenzurowanym i że jego kłamstwo jest już znane policji. Przystał do prośby Radka podając mu klucze do numeru jedenastego. Minutę później obydwoje stali już w progach mieszkania. Kuba rozglądał się po pomieszczeniach, gdyż był tu pierwszy raz. Radek oczywiście nie musiał tego robić. Pamiętał rozkład mieszkania.

11.15
Aspirant i podkomisarz od dobrej pół godziny zaglądali w każdy zakamarek mieszkania denata. Kubie przypadła kuchnia oraz korytarz. Z kolei Radek najpierw obrał sobie za cel łazienkę. Najpierw zajrzał na półki z kosmetykami licząc że znajdzie tam jakieś ślady tetrodotoksyny. Niestety, jego nadzieje spełzły na niczym. Ruszył więc do salonu. Tam jednak mimo sprawdzania kolejnych szaf i półek również nie znajdowało się nic ciekawego. Na sam koniec zostawił sobie regał z książkami. Wyjął "Działania Rosji bolszewickiej z roku 1919", jednocześnie przy tym wyciągnięciu strącając niechcący biografię Sikorskiego. Z tej ostatniej książki wypadła jakaś koperta. Wnuk przyjrzał się jej dosyć uważnie. Mimo że zawsze szanował tajemnicę korespondencji, tym razem coś podkusiło go by zajrzeć do środka. Pierwsze na co zwrócił uwagę, był stempel na kopercie. Pochodził z roku 1974. Radek podniósł kopertę i wyjął ze środka jakiś papier. Wyglądał na dosyć stary, ponieważ już lekko zżółkł. Zapoznał się z nim.
- Kuba, chodź tu - zawołał.
- Co jest??
- Przeczytaj sobie to - Wnuk podał Jakubowi kartkę, którą ten od razu zaczął czytać na głos.

Drogi Julku.
Piszę do Ciebie ten list, choć moje serce jest już rozdarte. 
Wiesz dobrze że bardzo chciałabym z tobą być, jednak jest 
już to niemożliwe. Jest mi bardzo przykro, że mój ojciec tak 
bardzo Cię nienawidzi, że zdecydował się odejść z naszego 
domu przy Placu Wolności. I choć codziennie płaczę za tobą,
 wiem już, że spotkać się nie możemy. Codziennie o Tobie 
marzę, codziennie o Tobie śnię, ale spór pomiędzy naszymi 
ojcami powoduje że nie mogliśmy się widywać. Nie miej mi 
za złe, że odeszłam. Pamiętaj o mnie. Zawsze będę Cię kochać. 
Wierzę, że kiedyś jeszcze się spotkamy.

Twoja E.K

- No to mamy niezły melodramat - skwitował treść listu Kuba.
- Romeo i Julia normalnie.
Kuba wyszedł z pokoju, po czym po chwili wrócił. Niósł ze sobą szklany sześcian z kartkami i wizytówkami.
- Słuchaj, znalazłem bardzo ciekawą kartkę. I parę wizytówek. Wynika z tego wszystkiego że nasz denat uczęszczał na wizyty do psychoterapeuty Romana Judzkiego, doktora Wiktora Koleśnika i należał do klubu miłośników historii. 
Wnuk zerknął na wizytówki.
- Patrząc na to jakie książki on tu posiadał - wskazał Kubie głową regał - nie dziwię się że on mógł należeć do tego klubu. Wizyty u lekarza również mnie nie dziwią, ale psychoterapeuta?? Myślę że Suchy będzie chciał go spytać, co denat robił u niego.
Kuba pokiwał twierdząco głową
- Idziemy po ciecia??

11.30 
Komenda.
Kiedy Radek i Kuba zajmowali się zatrzymaniem dozorcy Suchecki właśnie siadał naprzeciwko Sebastiana Marciniszyna, młodego aktora Teatru Nowego, który miał być u Rolewicza w przedpołudniowe godziny niedzielne. Wszystkie cechy które podał sąsiad, zgadzały się z wyglądem Marciniszyna. Były ciemne blond włosy, były okulary i była żółta opaska na ręku, kupiona w Lance Armstrong Foundation. Suchecki zerknął na niego. Podejrzany również na niego patrzył.
- Przerywacie próbę, nie nauczę się dokładnie roli na przedstawienie.
- Jeszcze nie wiadomo czy Ty w ogóle w tym przedstawieniu wystąpisz - odparł Maciek wprawiając chłopaka w konsternację.
Przypomniał sobie okoliczności zatrzymania Marciniszyna i zdumienie dyrektora Henryka Winnickiego oraz kilku innych aktorów, kiedy zakuwał chłopaka w kajdanki.
- Jak to nie wystąpię?? Przecież jestem niewinny.
- Wierzyłbym w to, gdybyś powiedział nam że byłeś w niedzielę u Rolewicza. A że nie powiedziałeś o tym to znaczy że masz krótką pamięć. A problemy z pamięcią powodują, że nie możesz brać udziału w przestawieniu. Jeszcze pomylisz tekst.
- Pan jest bezczelny - Marciniszyn podniósł się z krzesła.
- Siadaj do cholery - huknął na aktora - posłuchaj koleś. Widziano Cię w niedzielę przed południem jak kłóciłeś się z ofiarą. Potem on umiera otruty. Więc przestań strugać głupa.
Marciniszyn posłusznie poddał się słowom komisarza. Chyba już wiedział, że to nic nie da.
- Po co tam poszedłeś??
- Poszedłem go spytać dlaczego jest taki dla wszystkich.
- Jaki??
- Gburowaty i opryskliwy. Wszystko dla niego było na "nie". Panie, wytrzymać się z nim nie dało. 
- I dlatego wrzuciłeś mu truciznę do soku??
Marciniszyn spojrzał na komisarza zdziwiony.
- Chyba żeście kompletnie powariowali. Nie wpuścił mnie nawet do siebie. Staliśmy w progu. Ja go na pewno nie zabiłem. A teraz mnie wypuśćcie.
- O nie. Masz krótką pamięć. Nie mogę ryzykować tego, że zepsujesz przedstawienie.
Suchy ruszył do wyjścia polecając jednocześnie mundurowemu by zaprowadził Marciniszyna do celi.

Pół godziny później.
Suchecki przeglądał protokół z sekcji Juliusza Rolewicza, kiedy to usłyszał krzyki dochodzące z korytarza. Odruchowo podniósł się z krzesła by zerknąć co się dzieje. Ujrzał idącego do niego Kubę. Radek wraz z mundurowym zajmowali się właśnie wepchnięciem awanturującego się ciecia do pokoju przesłuchań.
- Przywieźliśmy dozorcę. Chłopaki mówili, że całą drogę klął jak szewc.
- Znaleźliście coś ciekawego??
- Przeczytaj sobie to - Kuba wyciągnął spod kurtki list do denata - powinieneś się tym zainteresować. Ja idę zerknąć co gada ten dozorca.

Wnuk z mundurowym chwilę musieli uspokajać dozorcę, który delikatnie mówiąc nie był zbytnio zadowolony z zatrzymania.
- Jakim prawem mnie tu trzymacie??
- Panie Galant, kiedy pierwszy raz z Panem rozmawiałem, mówił Pan że byli tacy co go nie lubili i tacy co go traktowali jak powietrze - Wnuk zademonstrował swoją świetną pamięć.
- I co z tego??
- Nie powiedział Pan, że jest z tej pierwszej grupy. W niedzielę posprzeczał się Pan z Rolewiczem.
Galant zrobił się czerwony na twarzy, chyba ze złości
- Ta spod trzydziestki wam powiedziała. Jędza jedna.
- Nieważne kto powiedział. Ważne jest to czemu kłóciłeś się z ofiarą.
Galant zamilkł.
- O co poszło?! - huknął Wnuk tak głośno, że Galant praktycznie zgarbił się tak, jakby bał się policjanta.
- O czynsz - wymamrotał cicho - Panie, z nim już nie dało się wytrzymać. A to tapeta zła, a to drzwi skrzypią. Wszystko źle i wszystko zrobić na zaraz. Tylko on tak potrafił. Stary zrzęda.
- I dlatego poszedłeś do domu, wsypałeś mu truciznę do soku.
- Może i się z nim kłóciłem, ale nie poszedłem do niego do domu, panie władzo - Galant najwidoczniej zmienił taktykę licząc na to, że duże słowa udobruchają Wnuka. Ten jednak nie dał się zwieść.
- Wiesz co to jest tetrodotoksyna??
- Tetro- co??
Radek odpuścił widząc że facet jest już porządnie nastraszony.
- Co robiłeś po tej kłótni z Rolewiczem??
- Byłem u siebie w domu.
Wnuk tylko westchnął. Podejrzewał co to może oznaczać.
- Ktoś potwierdzi, że nie wychodziłeś z domu do 15??
- Żona - wymamrotał Galant.
- To ci coś powiem. Masz gówniane alibi.
Wnuk wstał i rozkazał mundurowemu posłanie faceta na dołek. Ten zwiesił głowę. Nie chciał już polemiki z komisarzem. Posłusznie udał się do celi.
Radek i stojący za lustrem weneckim Kuba udali się do kanciapy. Zastali Sucheckiego, który oglądał z uwagą list do ofiary.
- Czytałeś?? - spytał Radek siadając na krześle.
- Czytałem.
- I co sądzisz?
- Niezły melodramat. Jeżeli Rolewicz trzyma ten list u siebie w domu przez tyle lat, to jest to dla niego bardzo ważne. I myślę, że ten wątek należy dokładnie prześwietlić. Mamy tu Plac Wolności. Dlatego Kuba pojedziesz do archiwum miasta i tam dowiedz się jaką kamienicę zamieszkiwali Rolewiczowie. Być może mieszka tam ktoś, kto pamięta jeszcze te czasy i jego wiedza byłaby tu bardzo pomocna.
- Da się zrobić. Zaraz jadę, tylko polecę jeszcze do kantyny
Kuba wziął szybko kurtkę i poleciał na dół.
- Pospiesz się, bo możesz mieć dużo roboty- krzyknął tylko Suchy za nim - ten wasz coś powiedział?? - te słowa dotyczyły już Wnuka.
- Wypiera się. Twierdzi że był w domu i nigdzie nie wychodził. I że u niego nie był. Alibi ma mu zagwarantować żona. Doskonale jednak wiesz, że alibi od żony jest raczej lipne.
- Mój z kolei stwierdził że kłócił się z denatem w progu mieszkania. W środku nie był, a nie lubił go, bo był trudny do zniesienia.
- Cieć twierdzi to samo. Kłócili się błahostki, w niedzielę akurat o czynsz. Co z nimi zrobimy.
- Obydwoje twierdzą, że nie byli w mieszkaniu. Zadzwonię do chłopaków. Niech ich wezmą i zrobią osmologię. Zobaczymy czy któryś kłamie.
- Skoro osmologia, to się Aga ucieszy. Będzie miała do zrobienia raport dla nas.
Suchy spojrzał na niego ze wściekłością.
- No co?? Prawdę mówię - Wnuk podniósł ręce w geście obrony - osmologię zawsze robił Bodzio.
- Lepiej powiedz, czy coś było w mieszkaniu denata.
- Kuba znalazł wizytówki psychoterapeuty, lekarza pulmonologa i klubu miłośników historii. Wygląda na to że Rolewicz też miał związki z tymi osobami i instytucjami.
- No to chyba po nich też sobie pojeździmy. Myślę że od nich możemy dowiedzieć się również ciekawych rzeczy. Może wiedzą coś czego my jeszcze nie wiemy??

piątek, 9 maja 2014

Powtórka z króla Leara cz.4

Suchy słysząc pochwałę pod adresem Duneckiej w wykonaniu Wnuka aż się wzdrygnął. Marzył raczej o tym że dziewczyna sprowadzi go na ziemię, aniżeli o tym że Wnuk zacznie ją wychwalać. Choć pojawiła się u niego także myśl dotycząca jej pracy. Musiał sam przed sobą przyznać, że jest szybka. Lecz czy nie wynikało to z chęci podlizania się komisarzowi?? Aga stanęła przed komisarzami, jednocześnie w lewej ręce trzymając raport.
- Wyniki analizy wskazują na obecność tetrodotoksyny w szklance. Porównałam również jedyne odciski na naczyniu. Niestety należą do denata.
Dziewczyna podeszła do komisarza i podała mu teczkę z raportem. Suchy od razu skupił się na teczce, spuszczając jednocześnie swój wzrok, tak aby nie spotkać się ze wzrokiem laborantki, która właśnie świdrowała go swoimi niebieskimi oczyma. Radek wyczuł co się święci, więc stanął trochę po boku i obserwował tę scenę z zainteresowaniem. Zdał sobie sprawę, że nawet gdyby zdecydował się na skok w bok Dunecka nie mogła zostać jego kochanką. Była zainteresowana kimś innym.
- Dobra robota - wykrztusił komisarz bardziej dla świętego spokoju, niż dla pochwały pracy dziewczyny - zbieramy się - rzucił do Radka.
Wychodząc obydwoje rzucili krótkie "na razie" do Agi. Oczywiście zdecydowanie głośniejszy był Radziu. Suchy z uwagą przyglądał się teczce. Podkomisarz szedł obok niego.
- Całkiem ładna ta laborantka - rzucił Wnuk dla podtrzymania rozmowy.
Maciek jednak kompletnie zignorował słowa kumpla. Jego myśli krążyły wokół szklanki.
- Nic nie mamy na razie. Musimy znaleźć tego kto mu to wrzucił. Ten ktoś musiał się tam zjawić w godzinach południowych w niedzielę.
- Masz jakiś plan??
- Mam - odparł komisarz.

17.00
Kanciapa.
Jasionka wrócił właśnie z korporacji. Zdziwił się lekko, że w pomieszczeniu jest brak żywej duszy. Nie było ani Radka, ani Maćka. Wzruszył ramionami i zamierzał już się zabrać do odpalenia komputera, kiedy jego koledzy pokazali się w pomieszczeniu.
- O jesteście. Byłem w tej korporacji taksówkarskiej.
Wnuk został w drzwiach i opierał się o framugę. Z kolei Suchy podszedł do krzesła na którym zazwyczaj siadali świadkowie którzy nie musieli być przesłuchiwani w pokoju przesłuchań, wziął je i odwrócił a potem postawił je tyłem w stosunku do Kuby. Usiadł na nim tak by podeprzeć się łokciem o górę oparcia. Dłoń złożył w pięść i podparł nią głowę
- I co powiedzieli?? - Suchy jednocześnie wykonał gestykulację wolną ręką.
- Taksiarz, który go wiózł stwierdził, że przyjechał po niego pod blok i zawiózł dokładnie pod teatr. Nie rozmawiali ze sobą, gdyż ofiara zachowywał się arogancko. Nie był miły dla taksówkarza, który usiłował z nim porozmawiać. Poza tym kierowca zauważył, że coś mu jest. Rolewicz odparł jednak że ma się nim nie interesować. Dowożąc go pod teatr nie zauważył niczego podejrzanego.
Suchy przez chwilę był cicho. Spojrzał na Wnuka.
- To mamy kolejnego świadka, który twierdzi, że nasz bohater źle się czuję. To nam układa się w całość, ponieważ w szklance znaleziono tetrodotoksynę. Niestety szklanka jest czysta. Są na niej tylko odciski denata.
Wnuk spoglądał na komisarza kręcąc głową. Ani przez moment nie wspomniał Kubie o nowej laborantce, tak jakby ona dla niego kompletnie nie istniała. Jasionka zauważył jednak i uśmiech i kręcenie głową Radka.
- Co jest?? - spytał.
- Maciek zapomniał ci powiedzieć o czymś. A właściwie o kimś - ciągnął podkomisarz.
- Przestań - odparł Maciek, spoglądając wilkiem.
- O co ci chodzi?? Co to za problem powiedzieć, że jest nowa laborantka. Poza tym powiedzmy sobie szczerze. Ona na Ciebie leci. Ale skoro nie chcesz o tym gadać, proszę bardzo. Na czym polega ten Twój plan, o którym mówiłeś jak tu szliśmy?? - spytał Radek, lekko poirytowany.
Maciek nie był zbytnio zadowolony, z tego co powiedział Wnuk, ale zdusił złość w sobie.
- Ile ten blok ma klatek i pięter - spytał Radka, który począł się przez dobrą chwilę zastanawiać.
- To nie jest duży blok. Ma pięć klatek. Cztery piętra. Razem z parterem pięć.
Tym razem przez chwilę zastanawiał się Suchecki.
- Robimy tak. Jedziemy we trzech jutro na godzinę dziewiątą do tego bloku. Pukamy do wszystkich mieszkań tam. Dobierzemy sobie dwóch mundurowych. Każdy dostanie klatkę do zrobienia. KPW??
Po potwierdzeniu zrozumienia słów komisarza przez jego kolegów, Maciek polecił im iść do domów i stawić się jutro o ósmej, by doprecyzować szczegóły akcji. Po czym sam opuścił pomieszczenie zostawiając Radka i Kubę. Ten ostatni podszedł do tego pierwszego i razem obserwowali jak komisarz wychodzi z wydziału.
- Poważnie, ta laborantka ma na niego ochotę?? - spytał Jasionka.
- Żebyś ty to widział. Suchy ma chyba ją jednak kompletnie w dupie. Za to ona, gdy go tylko zobaczyła zaczęła się zachowywać jak skowronek. Mnie to chyba w ogóle nie zapamiętała - stwierdził Radek.
- Myślisz, że coś z tego wyniknie??
- A cholera wie.

Wtorek. Godzina 9.00
Grochowska 34.
Radek już od jakiegoś czasu spokojnie przesłuchiwał mieszkańców trzeciej klatki bloku. Jasionka otrzymał pierwsze dziesięć mieszkań do sprawdzenia. Suchecki jako najstarszy stopniem od razu zainteresował się klatką w której mieszkał denat. Dwóch pozostałych policjantów a konkretnie mundurowych otrzymało odpowiednio czwartą i piątą klatkę. Jeszcze w trakcie odprawy Suchy zdecydował, że po przejściu całego bloku wejdą do mieszkania Rolewicza w celu dokładnego przeszukania. Wnukowi rozmowy z mieszkańcami szły w dosyć szybkim tempie ponieważ praktycznie....w ogóle ich nie było. Albo podkomisarz trafiał na zamknięte drzwi, albo nikt nie miał zbytniej ochoty na rozmowę z nim, wymawiając się prywatnymi zajęciami. W dosyć szybkim tempie dotarł więc do mieszkania numer 30. Zapukał. Po chwili otworzyła mu już dosyć siwawa kobieta. Szybko się przedstawił, po co przyszedł. Kobieta wpuściła go do mieszkania.
- Pan w sprawie tego aktora, tego spod jedenastki?? - spytała.
- Właściwie tak.
- Dziwny to był człowiek.
Wnuk zainteresował się tym co mówi staruszka. W końcu ktoś z nim rozmawiał na ten temat, nie tak jak pozostali mieszkańcy klatki.
- Co znaczy dziwny??
- Wybuchowy, nie za bardzo lubiany. Nie zabiegał o to by go ktoś lubił. Kłócił się też czasem z niektórymi mieszkającymi tutaj.
Wnuk był coraz to bardziej zainteresowany.
- A z kim to się kłócił??
- Najczęściej z dozorcą. Ostatnio podwyższyli nam czynsz. Widziałam jak zgłaszał swoje pretensje Panu dozorcy, nie był przy tym zbytnio zadowolony. Obydwoje mówili, a właściwie krzyczeli. Nie była to miła rozmowa.
Więcej ciekawego już Wnuk od staruszki nie usłyszał. To co ona jednak powiedziała zupełnie mu wystarczyło. Wyłaniał się bowiem pierwszy podejrzany.

Sąsiednia klatka, ten sam czas.
Sucheckiemu szło trochę wolniej niż jego koledze, gdyż w klatce Rolewicza mieszkało trochę więcej starszych Pań niż w klatce sąsiedniej. Dotarł akurat do mieszkania oznaczonego "osiemnastką". Otworzył mu młody facet, jak się później okazało student. Był w mieszkaniu, ponieważ akurat tego dnia wyznaczono mu wolne na uniwerku.
- Pan coś widział?? - Suchy od razu przeszedł do rzeczy.
- W niedzielę szedłem do domu, wracając od mojej dziewczyny. Wchodząc do góry spotkałem faceta wychodzącego właśnie z mieszkania Pana Rolewicza. Rolewicz mu wygrażał. Ten też coś tam do niego mówił.
- Pamięta Pan co mówił??
- Niestety nie wiem.
Komisarz wyjął swój podręczny kajecik i coś tam zapisał.
- Która godzina mogła być??
- A bo ja wiem, jedenasta, jedenasta trzydzieści, może trochę przed dwunastą - student się zastanawiał - dokładnej godziny Panu nie podam - dodał.
- Jest Pan w stanie go opisać??
- Ciemny blondyn, mojego wzrostu, okulary, i miał na ręce żółtą opaskę.
Suchecki zapisał to wszystko i podziękował chłopakowi. Wchodził powoli  na ostatnie piętro zastanawiając się czy kogoś podobnego już nie widział. Przeleciał szybko swoje myśli i uśmiechnął się do siebie. Trzeba było znowu pojechać do teatru.

10.40
Przejście po klatkach trwało dobre półtorej godziny. Jako ostatni skończył Maciek,  po czym od razu przywołał całą ekipę i odszedł od bloku chroniąc się przed wścibskim spojrzeniami starszych mieszkanek blokowiska.
- Panowie, macie coś ciekawego??
Mundurowi i Kuba nie zgłaszali żadnych wniosków. Odezwał się tylko Radek.
- Bardzo ciekawą rzecz powiedziała ta spod trzydziestki. Twierdzi, że ofiara był w sporze z dozorcą. Zwady dotyczyły głównie błahych spraw, ostatnio na przykład podniesiono czynsz. Jeden i drugi kłócili się o to. O tym dozorca w pierwszej rozmowie nam nie wspomniał.
Suchecki szybko przeanalizował słowa Radka, także nie trzeba było długo czekać na odpowiedź.
- Dobra, zrobisz tak. Pójdziesz z Kubą do ciecia. Weźmiecie klucze, obejrzycie mieszkanie. Wracając zgarniecie go i przywieziecie na komendę. Ja pojadę do teatru.
- Po co?? - spytał Radek.
- Pamiętasz tego młodego aktora, który był wtedy, jak przesłuchiwaliśmy ekipę?? Student spod osiemnastego widział bardzo podobnego. Ciemny blondyn, okulary i żółta opaska na ręku. Wezmę chłopaków i zawiniemy gościa.
Wnuk począł się chwilę zastanawiać.
- Rzeczywiście, był taki - przyznał.
- Z nim sobie też pogadamy. A wy zróbcie to co mówię. Spotkamy się w firmie.

wtorek, 6 maja 2014

Powtórka z króla Leara cz.3

Dwukolorowa fasada budynku teatru raczej nie odstraszała. Może również i nie zachęcała ale tak czy siak Wnuk i Suchy musieli wejść do środka. Po chwili siedzieli już w towarzystwie dyrektora teatru Pana  Henryka Winnickiego. Na oko mógł mieć kilka lat mniej niż ofiara. Od momentu przyjęcia policjantów w swoim gabinecie nie odezwał się ani słowem. Wydawało się, że był lekko zszokowany.
- Ten plakat, który wisi przed teatrem jest już nieaktualny - odezwał się Radek.
- Słucham?? - Winnicki jakby stracił głowę.
- Plakat. Nie powinien Pan kazać go zdjąć??
Winnicki znowu zamilkł. Tym razem jego twarz wydawała się bardziej trzeźwa. Chyba w końcu przeanalizował słowa Wnuka, bo po chwili zadzwonił do inspicjenta i kazał mu zdjąć informację o premierze.
- Mogę zapalić?? - spytał
Radek i Maciek nie mieli żadnych obiekcji co do prośby Winnickiego. Facet więc po chwili już zaciągał się dymem. I o dziwo sam zaczął mówić, tak jakby nie miał się przed kim wyżalić. W jego słowach głównie przewijało się przysłowie dotyczące ''historii, która lubi się powtarzać". W końcu dwadzieścia dwa lata wcześniej patron teatru w którym wszyscy się znajdowali, również zakończył swój żywot. Ba, w czasie prób do tego samego przedstawienia. Suchecki widząc, że ich rozmówca coraz bardziej się rozkleja, podniósł rękę, nie chcąc całkowicie stracić gościa, którego psychika mogła już nie wytrzymać takiego natłoku myśli.
- Pan Rolewicz został zamordowany - wypalił
- Panie komisarzu, przecież widziałem wyraźnie, że upadł na scenę. Nikt go nie zabił
- Został otruty - wyjaśnił Wnuk.
Informacja o truciźnie zatkała Winnickiego. Padł w fotel, patrząc zaskoczony na komisarzy.
- Jakby Pan określił Pana Rolewicza?? Co Pan o nim sądził. Jakim był człowiekiem??
Winnicki znowu zaciągnął się papierosem. Ręka mu drżała. Chyba był zdenerwowany.
- Juliusz był człowiekiem bardzo trudnym we współżyciu. Ale aktorem był genialnym.
- Co to znaczy trudny we współżyciu?? - dopytywał Radek.
- Czasem miał te swoje fanaberie. Osobna garderoba i tak dalej. I lubił krytykować innych. Nie lubiano go tutaj.
- Czy ktoś szczególnie go tu nie lubił??
- Szczególnie?? Nie sądzę.
Suchecki wymienił spojrzenia z Radkiem. Nie wiedział czy odpowiedź Winnickiego wynika raczej z prób ukrycia jakiegoś ważnego faktu czy może rzeczywiście dyrektor nie uważał, by ktoś tak bardzo nie lubił denata, iż chciał go zabić.
- Wstyd mówić ale najbardziej chyba znałem go ja. Mieliśmy wspólną pasję. A właściwie miłość. Miłość do papierosów. To jednak nie oznacza ze znałem go dobrze. W jego domu byłem chyba tylko raz. Nie chciał mnie wpuścić. Jakby coś ukrywał, albo czegoś się bał.
Po tych słowach obydwoje znali już powód żółtych rąk denata. Choć właściwie to był jedyny racjonalny powód.
- Wróćmy do wczorajszego dnia - skonstatował Suchecki - Wczoraj była próba do Króla Leara.
- W piątek miała być premiera. Zamiast premiery będzie pogrzeb. Przesunęliśmy premierę na następny piątek. Będziemy wszyscy w czarnych opaskach, a premiera będzie poświęcona Juliuszowi.
- Co Pan wie o wczorajszych wydarzeniach??
Winnicki spojrzał na ścianę, jakby szukając wzrokiem czegoś niewidocznego. Po chwili znowu spojrzał na komisarzy. dopiero wtedy zaczął mówić.
- Siedziałem w pierwszym rzędzie. Obserwowałem próbę. W pewnym momencie zauważyłem że Juliusz... Cholera. Teraz rozumiem.
- Co Pan zauważył?? - Wnuk się ożywił.
Siedzący obok Wnuka Suchy również zanotował tą samą reakcję.
- Jakby źle się czuł. Pytałem go nawet o to, ale odburknął, ze jest w porządku. Gdybym wtedy zareagował, może nic by się stało. A potem się przewrócił. Wezwaliśmy karetkę.
- Proszę się nie obwiniać - odparł Wnuk.
Odpowiedzią Winnickiego był szybki ruch ręką, gaszący jednocześnie peta w popielniczce.
- Czy przed rozpoczęciem prób, ktoś inny mógł dostać propozycję głównej roli??
To pytanie było bardzo ważne. Suchy dzięki temu mógł uzyskać ewentualnych podejrzanych.
- Miałem trzy typy. Janek Solicki, Ryszard Grądnik i najstarszy z nich Juliusz Rolewicz. Rolę dostał po nim ten pierwszy. Ale chyba Panowie nie podejrzewacie Solickiego i Grądnika??
- Chcemy porozmawiać z całą ekipą.
- Oczywiście. Trwa właśnie próba.

16.00
Przed teatrem.
Maciek i Radek opuszczali właśnie gościnny budynek teatru. Byli trochę zawiedzeni, ponieważ próba nie wykazała jakichkolwiek oznak by zabójca pochodził właśnie stamtąd. W czasie rozmowy wynikło właściwie to samo o czym mówił Winnicki. Denat nie był zbytnio lubiany przez resztę ekipy za swoje zachcianki. Według nich pozował się na wielkiego aktora, którym jednak nie był. W związku z tym na razie nie było konieczności dokładnego przepytywania wszystkich. Jedynym któremu bardziej przyjrzeli są komisarze był nowy "Król Lear" Jan Solicki. Ten ostatni był jednak wściekły. Insynuacje policjantów puścił mimo uszu, rugając policjantów za bezpodstawne jego zdaniem oskarżenia. Motyw, który podał Suchecki został uznany przez niego za irracjonalny. Poza tym Solicki wydawał się wyjątkowo opanowany. Twierdził, że nie miał powodu by zabić swojego współpracownika. Suchemu i Wnukowi pozostało więc wrócić na komendę.
- Myślisz, że to on?? - spytał Radek.
- Wyjątkowo opanowany i spokojny. Myślę, że to nie on. Chyba,że dobrze ukrywa, to co zrobił. Może laboratorium nam pomoże. Ale może jest Kuba. Jak będzie to najpierw pogadamy z nim. Wydaje mi się, ze to co dowie się od taksówkarza, może nam pomóc.
Radek tylko pokiwał głową zgadzając się z Suchym.

W tym samym czasie.
Siedziba korporacji taksówkarskiej.
Aspirant Jasionka stał oparty o ścianę portierni. Oczekiwał na kierowcę, który według portierki miał kurs z ulicy Grochowskiej na ulicę Dąbrowskiego. Wśród innych pracowników musiał budzić zdziwienie, ponieważ założył czarne okulary, niczym jakiś mafioso. Poza tym mimo że był w pracy korzystał z promieni  słońca padających na niego. Można było nawet powiedzieć za zachowuje się jak te wszystkie młode dziewczyny, oczekujące naprawdę mocnego ciepła i wychodzące wtedy na plaże, balkony i trawniki po to by się poopalać. Idący obok jeden z kierowców, który skończył już swoją pracę, chciał do niego podejść, myśląc ze zasnął. W tym samym momencie jednak wjechał interesujący Jasionkę pojazd co spowodowało że aspirant zakończył swój "tryb czuwania". Oderwał się od ściany i wykorzystując to, że kierowca jeszcze coś tam grzebał przy stacyjce, szybkim krokiem podszedł do auta, otworzył drzwi i zasiadł na siedzisku pasażera.
- Facet, co ty robisz?! - kierowca był zaskoczony nagłym wtargnięciem jakiegoś faceta w czarnych okularach.
- Spokojnie, policja - Kuba zdjął okulary i pokazał odznakę.
Taksiarz spojrzał na legitymację policyjną i się uspokoił. Kuba wyjął zdjęcie Rolewicza i podniósł na wysokość swoich oczu.
- Wczoraj wiozłeś go około godziny piętnastej z Grochowskiej do Teatru Nowego. Poznajesz go??
- Poznaję - taksówkarz potwierdził to potakiwaniem głową.
- Chcę wiedzieć wszystko o tym kursie. Jak się zachowywał, co robił, I tak dalej.
- A co on zrobił??
- To Pana nie interesuje. - odparł Jasionka.
- No przyjechałem. On czekał już na mnie.
- Rozmawiał o czymś z Panem??
- Nie rozmawiał. Usiłowałem nawiązać jakiś kontakt z nim, ponieważ lubię rozmawiać z klientami. Poza tym miałem takie wrażenie że coś mu jest. Pytałem nawet o to, ale odrzekł podniesionym głosem, że mam się nie interesować, tylko jechać a nie wtrącać się w jego sprawy.
- I nie próbował Pan już więcej nawiązać jakieś rozmowy z nim??
- Skoro nie chciał, to dlaczego miałem dalej się męczyć. Zawiozłem go pod teatr. Zapłacił za kurs i sobie poszedł, a ja pojechałem.
- Czy ktoś na niego czekał, albo on do kogoś podszedł??
- Nie wiem - taksiarz wzruszył ramionami - nie byłem już tym zainteresowany.
- Dobrze to wszystko. Jest Pan wolny.
Jasionka wyszedł szybko z auta. Już kolejny świadek zwracał uwagę na to, że Rolewicz jakby źle się czuł. To dawało dużo do myślenia.

16.30
Laboratorium.
Suchecki nie był zadowolony, kiedy dowiedział się u dyżurnego, że Jasionki akurat nie ma na wydziale. Pewnie odnalazł tą taksówkę i pojechał przesłuchać jej właściciela na okoliczność kursu, który wykonywał w niedzielę. Chcąc nie chcąc udał się więc razem z bardzo ciekawym nowej laborantki Wnukiem. Sam Radek od razu wyskoczył z tą prośbą, skoro nie było nic do roboty. Suchy postanowił więc przełknąć tą "gorzką pigułkę" ponieważ Dunecka nie zdobyła jeszcze jego sympatii. Komisarz nie chciał za bardzo się spoufalać z kobietami pomny wcześniejszych doświadczeń, więc zachowanie Agi nie przypadło mu do gustu. Po chwili obydwoje stali przed drzwiami laboratorium. Maciek otworzył drzwi, wpuszczając Radka. Obydwoje ujrzeli stojącą do nich tyłem blondynkę, która w dalszym ciągu nie odwracała się. Chyba po prostu nie usłyszała że ktoś wchodzi. Radek głośno chrząknął.
- Ale mnie przestraszyliście - dziewczyna aż podskoczyła - widzę, że Pan komisarz nie jest sam.
- Podkomisarz Radosław Wnuk - Radek przystąpił do blondynki podając jej rękę.
- Agnieszka Dunecka.
Dziewczyna zachowała się zupełnie inaczej niż przy poznaniu z Suchym. Przede wszystkim była mniej wylewna.
- Zrobiłam dla was już ekspertyzę szklanki - rzekła.
Kiedy Aga odwróciła się na pięcie, by poszukać teczki z raportem Wnuk podszedł do Maćka.
- Cholera, gdyby tu był Bodzio, to byśmy czekali dwa dni - szepnął do kolegi.

sobota, 3 maja 2014

Powtórka z króla Leara cz.2

Wnuk rozglądał się po mieszkaniu denata w poszukiwaniu czegoś co mogłoby go naprowadzić na ewentualnego mordercę. Mieszkanie było zwykłą kawalerką, jakich jest wiele w mieście. Niewielkie, przytulne, w nie najgorszej dzielnicy. Radziu po obejrzeniu korytarza wszedł do największego pokoju. Przykryta kocem kanapa nie wzbudziła największego zainteresowania, podobnie jak telewizor. W samym kącie stał regał z dość dużą ilością książek. Było ich na tyle dużo, że podkomisarz - fan dobrej fantastyki podszedł do niego.
- Autobiografia generała Sikorskiego - przeczytał pierwszy tytuł - Działania Rosji bolszewickiej w roku 1919.
Ten ostatni tytuł spowodował dreszcze u Radka. Nie widząc już nic ciekawego opuścił salon i zajrzał do najmniejszego pomieszczenia - łazienki. Jedyne co go interesowało z łazienki to wisząca na ścianie nad umywalką niewielka szafka. Otworzył ją, ale tam znajdowały się jedynie jakieś środki do golenia, krople żołądkowe i parę innych rzeczy, które standardowo znajdowały się w każdej łazience. Wyszedł więc z pomieszczenia i udał się do znajdującej się obok kuchni. I tam nareszcie zobaczył coś ciekawego. Zwykły śmiertelnik nie zwrócił by uwagi na stojącej na blacie stołu szklanki, ale nie był nim Wnuk. Na szczęście miał przy sobie woreczek, w związku z czym mógł zabezpieczyć naczynie, co czym prędzej zrobił. Znalezisko schował do wewnętrznej kieszeni kurtki, tak aby dozorca nie zobaczył że coś ma. Wychodząc nie zobaczył już nic ciekawego. Skupił się na tym, by wybrać numer do Jasionki.
- Kuba, wezwij technika, niech zabezpieczy taśmą mieszkanie.
Po tym rozkazie zwolnił dozorcę z jego obowiązków i zaczekał na przyjazd mundurowego.

Kochanowskiego. Kanciapa.
12.30
Suchecki oczekiwał na swego partnera. Kuba wybył, chyba na obiad w kantynie jakieś dziesięć minut wcześniej. Siedzący samotnie komisarz był więc już trochę zniecierpliwiony, kiedy nagle w pomieszczeniu pojawiła się Miśka. Maciek poderwał się tak, jakby zobaczył ducha.
- Maciek, jeszcze żyję - zaśmiała się.
- Myślałem, że masz wolne - odparł komisarz.
- Dostałam zakaz prowadzenia spraw od starego, ale zakaz odwiedzania was mnie nie obowiązuje - znowu się zaśmiała.
Dziewczyna rozejrzała się po biurze.
- Gdzie są wszyscy??
- Kuba poszedł na obiad, a Radek już dawno miał być, ale coś się spóźnia.
- O mnie mówisz?? - zajęci rozmową Maciek i brunetka nie zwrócili uwagi na Radzia, który właśnie wrócił do komendy.
Od razu spytał dziewczynę, o to jak się czuje. Odpowiedziała mu to samo co Maćkowi, po czym twierdząc, że się śpieszy udała się do wyjścia z wydziału spotykając po drodze wracającego Jasionkę, z którym przybiła spontaniczną piątkę. Kuba spojrzał jeszcze na wychodzącą dziewczynę, po czym dołączył do kolegów.
- Widać, że urlop jej służy - rzucił Maciek.
- Dawno jej takiej nie widziałem - dodał Wnuk.
- A może to wcale nie chodzi o urlop. Tylko o coś innego, a może o kogoś innego.
To co wypowiedział Kuba, spowodowało uśmiech Sucheckiego i wybuch śmiechu w wykonaniu Radka.
- Nie żebym deprecjonował zalety Michaliny, ale ona nie przepada za mężczyznami. Lepiej byś powiedział, czy coś się dowiedziałeś.
Kuba przygotował się do wygłoszenia tego co udało mu się zdobyć na temat ofiary.
- Juliusz Rolewicz był kawalerem i nie miał żony ani dzieci. Jego matka zmarła szesnaście lat temu na zawał serca, zostawiając mu w spadku mieszkanie. Nie dopatrzyłem się żadnych działań świadczących o ewentualnej pomocy w tym by kobieta "zeszła" z tego świata. Zgon jak najbardziej naturalny. Ofiara nie miała żadnych zabezpieczeń, polis i tak dalej. Pracowała jako aktor w Teatrze Nowym imienia Tadeusza Łomnickiego.
Suchecki i Wnuk spokojnie słuchali wywodu swojego kolegi. Nie było tam nic ciekawego, co przykuło by ich uwagę.
- Ja z kolei byłem w mieszkaniu ofiary. Grochowska 34/11. W samym mieszkaniu nie znajdowało się nic ciekawego oprócz tej oto szklanki - w tym momencie Radek wyciągnął swoje znalezisko spod kurtki.
- I co z tą szklanką?? - Suchy od razu widząc przedmiot, bardzo się ożywił.
- Myślę, że powinno ją obejrzeć laboratorium. Może znajdziemy w tej szklance tą... - Wnuk zapomniał nazwy środka, który zabił Rolewicza.
- Tetrodotoksynę. - uzupełnił Kuba.
- Rozmawiałem też z dozorcą. Zauważył, że tego dnia przyjechała po niego taksówka, i tu - Wnuk wskazał palcem na Jasionkę - sprawdzisz Kuba, kursy z Grochowskiej z wczoraj z godziny piętnastej. Było to dziwne, gdyż nasz bohater zawsze jeździł swoim autem. Nigdy nie wzywał taksy, jednak tego dnia zmienił nagle zdanie. Poza tym widziano go tego dnia w Kościele. To też było niecodzienne, ponieważ dozorca twierdzi, że facet nawet w święta tego nie robił.
- Czyżby wiedział, że umrze?? - Suchy bardziej spytał niż oznajmił.
- Niektórzy to wyczuwają.
- Mhm. U mnie z kolei nic. Jedyne, co zastanowiło lekarza, tego jakby sparaliżowane mięśnie Rolewicza. Wydało mu się to niecodzienne, dlatego skierował ciało naszego denata na sekcję.
Kuba i Radek przyjęli do wiadomości słowa szefa. Po chwili odezwał się ten pierwszy.
- Jaki jest plan??
- Ty zajmiesz się taksówkarzem. Znajdziesz go i pogadasz z nim. Natomiast my pojedziemy na Dąbrowskiego, do teatru. Ale zanim to, zaniesiemy dowód z laboratorium i idziemy na obiad. Co w ogóle jest??

Chwilę później.
Laboratorium.
Maciek szedł do laboratorium. Ostatecznie nie towarzyszył mu jednak Radek, który otrzymał jakiś pilny telefon, najprawdopodobniej od Arlety. W związku z telefonem Suchy podążył na dół sam. Wnuk miał czekać na niego w kantynie. Laboratorium, podobnie jak prosektorium znajdowało się na najniższej kondygnacji komendy, można było nawet powiedzieć, że jest to po prostu piwnica. Wprawdzie nie było tak duże jak pomieszczenie doktora Czechlińskiego, ale przynajmniej zapach był trochę lepszy. Widok probówek, komputerów i szalek Petriego nie budził w zwykłych ludziach takiej odrazy jak widok zwłok. W laboratorium od wielu lat pracował Bogdan Janusz. Był on najstarszym pracownikiem w tym budynku. Zdarzały się już na komendzie zakłady o to kiedy odejdzie na emeryturę. Ten moment jednak ciągle nie nadchodził. Wydawało się, że facet ma na pracę w laborkach już dożywotni abonament.
- Cześć, Bodzio - rzucił Suchy, wchodząc do pomieszczenia. Jednak zamiast charakterystycznej brody Bodzia stanęła przed nim jakaś blondynka. Suchecki oblukał ją uważnie. Włosy miała do łopatek, była w podobnym wieku do Miśki i teraz odważnie wyciągała do niego rękę.
- Agnieszka Dunecka - przedstawiła się laborantka.
Najwidoczniej nie znała jeszcze komisarza. Zachowywała się przy tym tak naturalnie jakby ona i Maciek znali się już od dłuższego czasu. Maciek był tak zaskoczony jej zachowaniem, że zupełnie zamilkł
- Suchecki - wydukał swoje nazwisko - komisarz - po chwili dodał.
- To Pan jest tym najlepszym??
Maćkowi zapaliła się w głowie teraz lampka ostrzegawcza. Dunecka chciała chyba się mu przypodobać, skoro zaczęła rozmowę praktycznie od komplementu. Mózg coraz to bardziej włączał się do gry i przypominał że po zdradzie Weroniki Suchy nie za bardzo ufa kobietom i nie stara się im podobać.
Kompletnie zignorował więc pytanie dziewczyny.
- Gdzie jest Bodzio??
- Pan Bogdan Janusz jest od kilku dni na emeryturze. Na jego miejsce jestem ja.
Suchy ponownie oglądnął sobie dziewczynę. Miała dość długie nogi, niezłą sylwetkę choć ta ostatnia była ukryta pod kitlem. Gdyby był z nim Wnuk, Maciek nie musiałby się tak męczyć.
- Przyniosłem do zbadania szklankę. Interesuje mnie to, czy znajduje się w niej tetrodotoksyna.
- Nie ma problemu - dziewczyna obejrzała szklankę.
- To cześć - Suchecki prędko wyszedł.
Odpowiedź Agi była już do zamkniętych drzwi. Dziewczyna słyszała wiele o komisarzu Sucheckim, toteż spodziewała się gbura, jednakże okazało się że jest on zwyczajnym człowiekiem. Ba, nawet zaczął się jej podobać.

Teatr Nowy
14.30
Ulica Dąbrowskiego była jedną z większych arterii miasta. Dzięki niej można było szybko dostać się z centrum do północno-zachodnich dzielnic miasta takich jak Jeżyce czy Ogrody. Kończyła się ona Mostem Teatralnym, którym mogły jeździć tylko i wyłącznie tramwaje. Z racji aktualnego remontu torowiska był on jednak zamknięty co w połączeniu z budową Kaponiery stanowiło istną mieszankę wybuchową w tej części miasta. Wielu kierowców miało problemy z przejazdem przez ta okolicę. Był to pierwszy powód dla którego Suchy i Wnuk udali się do teatru piechotą. W połączeniu ze świecącym na początku czerwca słońcem i bliskością komendy, znajdującej się około czterysta metrów od teatru wybór był oczywisty. Odpalanie Aurisa było bezsensowne.
- Bodzio odszedł na emeryturę?? Myślałem, ze już nigdy tego nie zrobi - Wnuk wydawał się zaskoczony.
- Na każdego przychodzi pora.
- I za niego jest jakaś nowa??
- No jest. Taka w wieku Miśki - odparł komisarz.
- A ładna chociaż??
To pytanie zniecierpliwiło Suchego. Nie za bardzo miał ochotę gadać o nowej laborantce z partnerem.
- Gdybyś poszedł, to byś widział. Poza tym, przypominam ci, że masz żonę.
- Wiem o tym, ale może czas byś i ty sobie znalazł.
- Skończ... - komisarz był coraz bardziej zniecierpliwiony, że w ogóle mówił Radkowi o odejściu Bodzia i o Duneckiej.
- Uważam, że powinieneś przestać żyć w celibacie.
Wnuk chciał powiedzieć coś jeszcze, najprawdopodobniej tyczącego Weroniki, jednakże Suchy zgromił go takim wzrokiem, ze pozostało mu tylko podnieść ręce w geście uspokojenia. Temat nowej laborantki zszedł jednak na dalszy plan, ponieważ Maciek i Radek dotarli do teatru. Na planszy stojącej przed teatrem wisiał plakat. Komisarze podeszli do niego.
- Król Lear. Nowa wersja. Premiera ma być w piątek. W roli głównej Juliusz Rolewicz. No to już nie zagra w tym przedstawieniu - skwitował Wnuk.
Sucheckiemu zakiełkowała w głowie pewna myśl.
- A jeśli któryś z innych aktorów miał chrapkę na tę rolę?? Zabił naszego aktora, żeby zagrać za niego??
- Sugerujesz, że zrobił to ktoś stąd?? - Wnuk wskazał na budynek.
- Sprawdźmy to - oznajmił Suchecki i ruchem ręki pokazał koledze, żeby udać się do środka.

wtorek, 29 kwietnia 2014

Powtórka z króla Leara cz.1

Poniedziałek. Około 10.
Kanciapa.

Promienie słońca wpadały przez okno do środka. Oświetlały twarz Sucheckiego, który właśnie wypełniał zaległe raporty. To samo wykonywał jego partner czyli Radek. Trzeci obecny tego dnia w pracy, czyli Kuba nie był w pomieszczeniu, gdyż właśnie robił kawę, jednocześnie zagadując się z jednym z mundurowych. Mógł sobie na to pozwolić gdyż początek tygodnia, był tym razem na wydziale zaskakująco nudny. Korzystali z tego także Maciek i Radek, prowadząc dosyć swobodne konwersacje.
- Prokurator przesłuchiwał już tego całego Niziewicza?? - spytał Wnuk Maćka, gdyż akurat w niedzielę nie był na komendzie.
Suchy westchnął.
- Do niczego się nie przyznaje. Na szczęście są mocne dowody. Dożywocie ma jak w banku.
Radek skwitował odpowiedź szefa ciszą. Komisarz zerknął na niego.
- A ty co robiłeś wczoraj??
- Byłem z dziewczynkami w zoo.
- To pewnie Arleta też była w lepszym nastroju.
- Zaczęła mi napomykać o urlopie.
Suchy nie za bardzo ucieszył się z tej informacji. Bardzo odpowiadało mu towarzystwo Wnuka. Lubił z nim pracować. Zresztą Radzio czuł to samo.
- A ty co na to??
- Powiedziałem, że na razie to niezbyt możliwe. Obraziła się na mnie.
Rozmowę komisarzom przerwał telefon. Z racji, że Kuba cały czas się nie pojawił, odebrał go Maciek. Chwilę przysłuchiwał się temu, co do powiedzenia ma dzwoniący po czym rozłączył się. Wnuk popatrzał na niego pytającym spojrzeniem.
- Dzwonił profesor. Mamy do niego przyjść.
- Po co?? - spytał zdziwiony Wnuk.
W odpowiedzi Maciek wzruszył ramionami i wyminął wchodzącego właśnie do kanciapy Jasionkę, który niósł dwa kubki kawy. Po chwili minął też go Radek. Kuba chciał mu już przypomnieć o kawie, ale ostatecznie się jednak powstrzymał.
- Taka dobra arabika - rzekł do siebie, pociągając duży łyk z naczynia.

Chwilę potem na dole.
Profesor Czechliński w oczekiwaniu na komisarzy, zrobił sobie przerwę od pracy. Pałaszował właśnie swoje drugie śniadanie, czyli bułkę i puszkę sardynek w pomidorach. W takiej pozycji zastali go Maciek i Radek.
- Zawsze się zastanawiałem jak ty możesz tutaj jeść. Przecież ten zapach odstrasza od jedzenia - stwierdził Suchy, który miał na myśli lizol.
- Siła spokoju i doświadczenia. Poza tym da się wytrzymać, nie jest aż tak źle.
Profesor zerknął na komisarza, potem na Radka tak jakby czegoś szukał.
- Gdzie zgubiliście koleżankę?? - spytał.
- Ma wolne - odparł Wnuk.
- Szkoda, bo mam bardzo fajny przypadek. Specjalnie dla was.
Suchecki i Radek spojrzeli na siebie. Nareszcie profesor przechodził do sedna. Wstał i spokojnie udał się za parawan, gdzie stanął nad stołem. Policjanci grzecznie podreptali za nim. Na stole leżał już starszy pomarszczony facet. Do pasa był przykryty pledem.
- Kto to jest??
- Facet nazywa się, a właściwie nazywał się Juliusz Rolewicz. Miał 68 lat. Był aktorem w Teatrze Nowym. Chodziłem czasem, to go kojarzę.
- Chodzisz do teatru?? - zdziwił się Wnuk.
Profesor spojrzał na niego i pokręcił przecząco głową, jakby nie wierząc, że Radek może wykazywać indolencję kulturalną. Wrócił do gadki.
- Aktor z niego dobry, ale za długo by nie pożył. Płuca ma całe czarne.
- Rzeczywiście, musiał kopcić jak smok - odpowiedział Suchecki, jednocześnie zwracając uwagę na leżące na pledzie ręce aktora, które miały bardziej żółtawy odcień od rąk zwykłego człowieka - ale chyba nie palenie jest powodem tego, że zmarł.
- Nie. Udusił się.
Suchecki zdziwił się słowami profesora. Podobnie w duchu zachował się Wnuk.
- Ale nie ma żadnych śladów na klatce piersiowej, ani pręgi na szyi. Trucizna??
Profesor pokiwał z uznaniem głową.
- Tetrodotoksyna. Znajduje się głównie w rybach, stosowanych w japońskiej kuchni. Oczywiście tam to są niewielkie ilości.
- Skąd to wiesz?? - spytał Radek.
- Wikipedia. Poczytałem sobie trochę o tym związku. Ktoś kto mu to podał, zadał mu straszną śmierć. Ta substancja powoduje paraliż mięśni, zawroty głowy i problemy z oddychaniem. Większość ofiar umiera w ciągu kilku, klikunastu godzin. Zatruty jest przez większość czasu przytomny, ale nie może się ruszać ani mówić, wkrótce zaś także oddychać. Umiera uduszony. Zdarza się czasem że ofiara może przetrwać 24 godziny, wtedy zwykle całkowicie odzyskuje zdrowie.
Suchecki i Wnuk całkowicie zamilkli, jakoby zszokowani słowami profesora. Rzeczywiście Rolewicz musiał strasznie cierpieć przed skonaniem.
- Tutaj nie było na to szans, ze względu na płuca. Lekarz, który stwierdził zgon, nie potrafił określić przyczyny śmierci. Przywieziono więc go tutaj. Zająłem się nim dzisiaj rano i stwierdziłem to co wam mówię.
- Kiedy mógł umrzeć??
- Wczoraj około szesnastej. Wieczorem dostarczono go tutaj. Godzina zapisu przyjęcia zwłok to 20.30.
- No to ja pogadam z tym lekarzem, będzie na pewno coś wiedzieć. A ty pojedziesz do Rolewicza do domu - zarządził Suchecki i razem z Wnukiem opuścili prosektorium, żegnając się jednocześnie z profesorem, który teraz w spokoju mógł dokończyć swoje śniadanie.

10.30
Rejonowa Stacja Pogotowia Ratunkowego
ul. Rycerska.
Komisarz siedział spokojnie na krześle i oczekiwał, aż pojawi się doktor, który wczoraj miał wezwanie do Rolewicza. Tak sobie czekając, przeglądał akurat jeden z leżących obok dwutygodników dla pań, gdyż gazet dla panów brakowało. Minęło kilkanaście minut kiedy przed komisarzem stanął w końcu lekarz.
- Pan jest z Policji??
Suchy o dziwo tak się zaczytał, że nie zauważył osoby która stanęła przed nim. Jego słowa trochę go zaskoczyły. Dopiero po paru sekundach był w stanie odpowiedzieć.
- Tak, z Policji.
- To zapraszam do mnie. Lepiej nie rozmawiać na korytarzu. Tu może być harmider, a my potrzebujemy spokoju.
Suchecki chcąc nie chcąc grzecznie podreptał za doktorem. Po chwili siedział już na przeciwko jego. Lekarz był człowiekiem dosyć wysokim i miał okulary. Czekał aż komisarz coś powie, w związku z tym Maciek zaczął wytłuszczać swoją prośbę
- Chodzi mi o wczorajsze wezwanie, do Pana Juliusza Rolewicza.
- Jedno z moich najbardziej niecodziennych wezwań, jakie miałem w tej pracy - wyznał lekarz - wezwanie było z godziny 15.45 - medyk zajrzał do papierów - zgon o godzinie 16.37.
- Co Pan ma na myśli mówiąc niecodzienne??
- Pan Rolewicz zmarł na scenie teatralnej. Konkretnie w Teatrze Nowym, stamtąd dzwoniono i stamtąd nas wezwano. Także na tym polegała ta niecodzienność.
Suchecki zanotował sobie spostrzeżenia lekarza w niewielkim notesiku. Przymierzał się już do kluczowego pytania.
- Dlaczego stwierdził pan doktor że jest potrzebna sekcja zwłok??
- Dwie rzeczy mnie zastanowiły. Pierwsza rzecz to te okoliczności. Umrzeć na scenie jako aktor. Piękne ale i jednocześnie dziwne.
Suchy przyznał w duchu rację lekarzowi, który ciągnął swój monolog.
- Myślałem, że to zawał serca lub wątroba,bo widać było, że cera ziemista, żółte przeguby palców. Facet musiał dużo palić. Ale dotknąłem go...- w tym momencie lekarz przerwał.
- I co się stało?? - spytał komisarz.
To jest ta druga rzecz. Jego mięśnie. Były jakby sparaliżowane.To skłoniło mnie do sekcji. Reanimowaliśmy go z kolegą sanitariuszem przez dobre pół godziny. Zero reakcji. Musiałem stwierdzić zgon.
Suchecki przypomniał sobie wtedy o tetrodotoksynie. Jednym z objawów jej działania był postępujący paraliż mięśniowy.

W tym samym czasie.
ul. Grochowska.
Wnuk i dozorca bloku w którym mieszkał Rolewicz rozprawiali o ofierze. Radziu chciał zobaczyć mieszkanie denata, a że oczywiście kluczy przy sobie nie miał, musiał prosić o nie administrację. Dozorca był mniej więcej w wieku Rolewicza.
- Pan Rolewicz długo tu mieszkał??
- Odziedziczył to mieszkanie po świętej pamięci mamie. O ile ona to była naprawdę dobra kobieta, to mimo tego iż to był znany aktor teatralny nie było z nim najlepiej.
- To znaczy?? - Wnuk był ciekawy o co chodziło dozorcy.
- Może nie powinno się tak mówić o zmarłym, ale jak się z nim rozmawiało, to był gburowaty. Miałem wrażenie że ma kompleks wyższości, bo jest aktorem.
- Lubił go to ktoś w ogóle??
Dozorca pogładził się po brodzie.
- Raczej nie. Byli tacy co go nie lubili, i byli tacy co traktowali go jak powietrze. On chyba nawet chciał, żeby go tak traktowano.
- A wczoraj coś Pan zauważył, może kogoś podejrzanego, może ktoś Pana Juliusza odwiedzał?? - dopytywał Radek.
- Wie Pan co, jeśli chodzi o niego dwie rzeczy zauważyłem. Dziwne rzeczy. Wczoraj, około godziny piętnastej przyjechała taksówka po niego. On zawsze jeździł swoim samochodem, Oplem Vectrą, natomiast wczoraj pierwszy raz widziałem jak przyjechała taksa po niego.
Wnuk ucieszył w duchu, ponieważ wiedział że Kuba ma takie wtyki, że ustali co to za samochód nawet jeśli dozorca nie będzie wiedział, do jakiej korporacji należała taksówka. Mimo tego o ową korporację spytał, i tak jak się spodziewał, odpowiedź była odmowna. Dozorca wrócił do sedna wcześniejszej wypowiedzi. 
- Natomiast wczoraj widziałem go jeszcze w Kościele. Wszyscy myśleli, że on jest niewierzący. Nawet w święta nikt go nie widział, a wczoraj był. Bardzo mnie to zdziwiło.
W czasie tej ostatniej wypowiedzi Wnuk i dozorca stanęli przed drzwiami mieszkania ofiary. Wnuk poprosił swego towarzysza o klucze, po czym otworzył drzwi i wszedł do środka, jednocześnie każąc dozorcy pozostać na zewnątrz i na wszelki wypadek nikogo nie wpuszczać.